Liewe Hanlie

Dis tyd om jou verjaardag te vier en ek kan nie glo ons het al die half eeu merk bereik nie! Ek het darem nog ‘n paar maande van ‘jeug’ aan my kant, maar helaas… jy is nou ‘n tannie!

Ons het mekaar ontmoet voor ons skool toe gegaan het, want ons sussies was maats. Dit was so half onafwendbaar dat ons ook maats sou wees, want hulle oor-en-weer kuiery het altyd die hele kaboedel sussies ondertoe ingesluit. Basies was jy my eerste kennismaking met ‘n sosiale lewe, weet jy dit?

In die laerskool was ons keuses vir maats maar beperk, ons ou plaasskooltjie het maar gewoonlik rondom tagtig-negentig kindertjies in TOTAAL gehad. Ons het daai sewe jare saamgestap, ons het baklei, ons het gelag, ons het gehuil. Die lekkerste wat om saam te speel.

In ons ogies was julle sooo ryk. Jou pa het meer as een trekker gehad. Julle het ‘n bakkie én ‘n kar gehad. Julle het FIETSE gehad. Dit was by julle wat ek ook geleer fiets ry het, eers op daai vreeslike groot yster driewiele, en later gewone fietse. Ek dink nie jy het regtig verstaan dat ek net wou fiets ry wanneer ons by julle was nie. Vir jou was dit ‘n gegewe, vir my was dit ‘n luukse. Toe ons later EEN  fiets tussen almal gekry het, het ek middae en middae op en af en op en af gery… Voete op die handles, wind in die hare – vry!

Hoërskool was vir my nogal ‘n groot skok. Skielik was ons in ‘n skool met ver oor ‘n duisend leerlinge, en ek, introvert, het dieper en dieper terug getrek. Omdat ons dieselfde vakkeuses gehad het, was ons natuurlik van die begin tot die einde in dieselfde klas, ons hele twaalf jaar van skool. Ons was steeds maats, en soos in die laerskool het ek soms die pad gevat en ander vriendinne gehad. Soms was dit jy. Maar ons het altyd teruggegaan na mekaar toe. Jy het my altyd met ope arms in jou nuwe vriendekring ontvang as myne uitgesuur het.

Na skool het ons ou plasies van Langberg die wêreld ingevaar. Jy is universiteit toe en ek is technikon toe. Jy het floreer met die studentelewe, ek is getroud. Ons lewens het niks meer gehad wat ons aan mekaar gebind het nie. Daar was nie selfone en sosiale media om kontak te hou nie, en so het ons baie skielik uitmekaar gedryf. Ek het baie na jou verlang, maar omdat jy my nooit gekontak het nie, was ek ook maar te trots om jóú te kontak.

Soos mens ouer word, wil jy weer op jou ou voetspore loop, soek jy weer die mense wat jou gevorm het. My kinderjare se grootste beitels was jy en Christa. In ons leeftyd maak Facebook en ander sosiale media maak dit maklik en een-twee-drie weet ons weer wat aangaan in mekaar se lewe, ken ons mekaar weer.

Ek het jou man gevra om uit my handwerk repertoire vir jou iets te kies waarvan jy sal hou en sy keuse het op ’n kremetart geval. Dis met liefde gemaak, met heimwee na ’n vergete tyd uit ons jeug.

Tye verander en ons is ouer. Wyser. Dis makliker nou vir my om te sê wat in my hart is. Ek het jou altyd as vanselfsprekend in my lewe gesien, totdat ek jou nie meer gehad het nie. Vandag kan ek vir jou sê dankie. Dankie – dat jy altyd daar was vir my. Dankie – dat jy my altyd terug gevat het as ek ander maatjies gehad het. Dankie – dat jy ‘n integrale deel is van dit wat my menswees gevorm het.  Jy was ‘’n goeie beitel vir my.

Vyftig is ‘’n groot verjaardag. Dankie dat ek hierdie spesiale dag met jou en jou familie mag deel. Mag jy emmersvol seëninge ontvang vir die res van jou lewe,  jy verdien dit.

Kremetart op canvas